| یادداشت تحلیلی - سجاد سلامی/: ۲۷ تیرماه را بسیاری نقطه ی عطف تاریخ معاصر ایران و چه بسا جهان می دانند. روزی که رسما جمهوری اسلامی ایران قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل را پذیرفت تا پیام معروف امام راحل به پیام «جام زهر» در تاریخ مشهور شود. جامی که سالهاست برخی خیال خوراندن آن را به کام انقلاب و بزرگ عملدار آن دارند. آنانی که روزگاری با تحصن مجلل و گرانقیمت خود در مجلس ششم می خواستند زهری به سیاهی سیاست و نفاق را به انقلاب بخورانند این روزها در این پندارند که جان انقلاب و ملت به یکدیگر چنان گره خورده که می باید زهری فرنگی و به غایت مهلک را بر این دو تن که اینک یکی شده اند خوراند. بهانه ی این جام زهرآگین همان بهانه همیشگی است. همان که می گوید دیگر نمی شود و نمی توانیم و ... اما اینبار انقلاب پادتن های به مراتب موثر تر از گذشته دارد که عبارتند از : نخست : امروز، انقلاب، رهبری و مردم سه ضلع مثلثی هستند که برآمده از تلفیق آرمانگرایی و واقع گرایی است. به سخن دیگر امروز انقلاب در وضعیت قرار دارد که نه تنها آرمانهایش را به کناری واننهاده بلکه راهکارهای عملیاتی برای تحقق آن را جستجو و یافته است. به طوریکه «تركيب آرمانگرايي با واقعيات» باعث شده در کشور حركتی «مجاهدانه در چارچوب تدبير» ظهور بیابد که مختصات آن بر «آگاهي عموم مردم، دست اندركاران و همدلي و همراهي در همه عرصه ها» است. بی تردید در چنین شرائطی سخن گفتن از «جام زهر» نه تنها محلی از اعراب ندارد بلکه بیش از هر زمان دیگری موید دوری و غفلت گوینده از حال و هوای امروز انقلاب و ایران است. دوم : امروز انقلاب در حالی از کوران حوادث مهلک گذشته سربلند بیرون آمده که نیش زهر آگین هر کدام از حوادث گذشته نظیر «موج ترورها، شورشهاي قومي، جنگ تحميلي ۸ ساله، تحريم هاي پي در پي، قضاياي تير سال ۷۸ و ماجراهاي سال ۸۸» می توانست قلب حرکت ملتی را هدف قرار دهد و آنرا به سراشیبی توقف و اضمحلال سوق دهد اما « ظرفيت و توانايي هاي عظيم ملت ايران موجب شد كه نظام اسلامي از همه اين چالش ها با موفقيت عبور كند و در هر دوره نسبت به دوره قبل توانمندتر و قوي تر شود.» پر واضح است که این ظرفیت همچنان در جامعه وجود داشته و دارد و نه تنها روبه افول نگذاشته، بلکه در حال تزاید است. حال در چنین شرائطی از مدعیان نوشاندن «جام زهر» باید پرسید که چگونه می توان چنین پیکره ی روئین تنی را به جرعه ای «زهر» از پای انداخت. سوم: این روزها که گزافه گویی و درشت گویی سکه رایج بازار مکاره ی سیاست شده شاید دور نباشد که فرد یا افرادی بدنبال تکرار پروژه جام زهر اما اینبار در عرصه هسته ای باشند. اینان دانسته یا ندانسته سخن از امری می گویند که نه تنها در عمل که حتی در فرض هم محال به نظر می رسد. ابتذال کلام و سستی استدلال این دسته زمانی بر ملا می شود که امروز دیگر «مسئولان و مردم» اسیر نیرنگ « واقعيت سازي و واقعيت نمايي» دشمنان خود نمی شوند. پس لاجرم نمی توان انتظار فرصت «خطا» در « محاسبه توان خود و يا دشمن» را از آنان کشید. موضوعی که سبب شده تا رهبر معظم انقلاب در تحلیل خود از فشارها و سیاه نمایی های دشمنان در ماجرای پرونده هسته ای و تحریم های مضاعف غرب بر علیه ایران آنرا چنین تبیین کنند « آنها به صراحت مي گويند بايد با تشديد فشارها و تحريمها، مسئولان ايران را وادار كرد كه در محاسبات خود تجديد نظر كنند اما ملاحظه واقعيات باعث مي شود كه ما نه تنها در محاسبات خود تجديد نظر نكنيم بلكه با اطمينان بيشتر به راه مورد نظر ملت ادامه دهيم.» اگر برخی در برهه ای پذیرش قطعنامه را مصلحت امت و انقلاب می دیدند برای این بود که آن روز «كشتي هاي ايران در خليج فارس هدف حمله قرار مي گرفت و يا پايانه هاي نفتي و مراكز صنعتي در زير چتر بمباران دشمن بود» اما امروز چه که «بدخواهان نظام اسلامي جرأت نزديك شدن به ايران را ندارند.» بی شک برای ایرانی که مسئولان آن با «توكل بر خدا، افزايش خطرپذيري، استفاده از تدبير و درايت» در حال «مقاومت» در برابر فشارها هستند سخن گفتن از «جام زهر» پیش از آنکه دامن انقلاب را بیالاید و ذهن ها را مشغول به خود سازد، گریبان گویندگان و مروجان آن را خواهد گرفت و کام آنان را به تلخی شکست و سرافکندگی تغییر خواهد داد. |  |
↧
جام زهر را چه کسی خواهد نوشید؟
↧